« براي عبادت برفراز كوهي برآمد » ( متي 14 : 23 )
در روزهاي قديم يكي از بركات روز يكشنبه ، راحتي ، سكوت و آرامش مقدس بود. در آرامش قوت عجيبي هست ، به ويژه زماني كه تنها هستيد. كلاغ ها و گرگ ها دسته جمعي حركت مي كنند ،
اما شير و عقاب تنهايي را مي طلبند.
قدرت در شلوغي و سرو صدا نيست ، بلكه در سكوت است . درياچه بايد آرام وساكن باشد تا نور خورشيد به طور شفاف از سطح آن بتابد .
خداوند ما عيسي مسيح مردم را دوست داشت اما اغلب مي خوانيم كه او در تنهايي با پدر آسماني مشاركت ايجاد مي كرد و حتي از كمترين فرصت ها براي اين منظور استفاده مي نمود . بسياري اوقات به بالاي كوه مي رفت . مكان خدمت و موعظه او معمولا ساحل دريا بود ، اما گويا كوه را بيشتر ترجيح مي داد و وقتي تاريكي فرا مي رسيد ، او غرق در آرامش عميق آن با پدر آسماني مي گرديد .
امروزه ما بيشترين چيزي كه نياز داريم اين تنهايي مقدس و مجذوب كننده با خداوند ما عيسي مسيح و پدر آسماني ما است تا در حضور مبارك او پيش پاهايش بنشينيم و از او بياموزيم.
آه ، چگونه مي توانيم هنر از دست رفتهُ تنهاشدن با او را بازيابيم . هركس مي خواهد زندگي روحاني خود را قوت ببخشد ، بايد به قدس اقداس وارد شود.
سخنان زبانم و تفكر دلم منظور نظر تو باشد، اي خداوند كه صخره من و نجات دهنده من هستي